[SF GOT7] Waiting...(1) BJack

เนื้อเรื่อง

 

คุณเคยมั๊ย..

รักใครสักคนมากจนไม่สามารถเอ่ยคำบรรยายได้

ทั้งๆที่ทุกอย่างกำลังไปได้สวย แต่สุดท้ายมันก็ต้องจบลง

I think I never get a boyfriend.

ใช่… ใครมันจะไปคิดล่ะ

“บอม …กูเลิกกับซอนมีแล้วว่ะ” ร่างเตี้ยๆของเพื่อนสนิทที่เห็นหน้าค่าตากันมาตั้งแต่เล็กๆเดินคอตกน้ำตาคลอเบ้ามานั่งข้างๆ

เห็นอย่างนี้แต่มันเซ้นซิทีฟนะครับ

“อย่าร้อง ก็รู้ว่ากูไม่ชอบเห็นเพื่อนกูเศร้า”

“มึงไม่ได้เลิกกับฮยอนอานี่ มึงไม่เข้าใจ” หันมาตวาดทั้งน้ำตา ผมเห็นดังนั้นจึงปาดมันออกด้วยความเคยชินแล้วป้ายเสื้อมันด้วยความรังเกียจ(?)

“ใครว่าล่ะ กูเลิกไปแล้ว”

“มึงเลิกทำไม มึงรักเขามากไม่ใช่หรอ”

“อืม รักมาก แต่เขาไม่ต้องการกู กูจะไปทำไรได้”

ไม่ได้อยากเป็นพระเอกขนาดนั้น แต่ก็ทนเป็นตัวร้ายที่นางเอกไม่มีวันรักไม่ลงเหมือนกัน

“กูเหงาว่ะมึง อาทิตย์นึงแล้วที่โสด”

“กูก็ไม่ต่างจากมึง” ใช่ ผมแอบนอนร้องไห้เหมือนกัน มันไม่มีใครแล้วโหวงๆยังไงชอบกล เฮ้ออ

“มึงกับกู ……………..ลองคบกันมั๊ย”

 

“อ เอ้ย ....... บ้าแล้วมึงจะเล่นไรเนี่ย”

“กูไม่ได้เล่น กูเหงาจริงๆว่ะ”

“อืม… ก็เอาดิ่”

From the beginning, a smll ……. It become more.

จากจุดเริ่มต้นเล็กๆ มันกลับกลายเป็นสิ่งที่มากกว่านั้น

 เราลองคบกัน จากที่เคยเป็นเพื่อนสนิท

ก่อนที่จะพาไปเดต ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราเรียกมันว่าเที่ยวเล่นก่อนกลับบ้าน

ลองที่จะจับมือแทนการกอดคอ

หอมแก้มบ้างตามประสา ก่อนมันจะขยับมาเรื่อยๆที่ริมฝีปากอ่อนนุ่ม รสละมุนลิ้นไม่แพ้ใคร

นอนเตียงเดียวกัน ผ้าห่มผืนหนาก็ไม่จำเป็น อ้อมกอดอบอุ่นกำลังดีทำให้หลับฝันดีทุกคืน ก่อนมันจะเปลี่ยนมาเป็นอ้อมกอดที่ร้อนแรงแทบแผดเผาไปทั้งร่าง บทรักที่เต็มไปด้วยความรักและความหวงหา

จากที่เคยห่าง กลับอยากจะไกลกันเกินแม้แต่ 1 เซน

จากที่ลองคบเล่นๆกลับเป็นมากกว่านั้น

จากที่อันนั้นของบอมอันนี้ของแจ็ค กลายเป็นของๆเราทั้งคู่..ทุกๆอย่างเป็นของกันและกัน

Love… Love you very much ..Love…... Unspeakable love

รักมาก ..มากที่สุด มากจนไม่สามารถหาคำใดๆมาเอื้อนเอ่ยได้

“ผู้หญิงคนที่บอมคุยด้วยคือใคร” กระชากเสียงถามอีกคน เขาไม่พอใจที่คนรักต้องไปคุยกับคนอื่น

“เขาแค่ถามทางไปห้องอาจารย์”

“แล้วไป”

ไม่ว่ายังไงก็จะเชื่อใจกันและกัน แม้จะไม่รู้ว่าโดนหลอกรึเปล่าก็ตาม

“แจ็ค ทำไมเลือดออก ไปทำไรมา” ผมถามอย่างตกใจเมื่อเห็นแขนอีกคนมีเลือดซิบๆ

“ยุงกัดเลยเกา เกาแรงไปมั้ง”

“ยุงกัดทำไมไม่บอกจะได้เกาให้ ดูดิเลือดออกทำไมไม่ห่วงตัวเองเลย”

ห่วงแม้แต่เรื่องที่เล็กน้อย ที่ใครๆต่างก็มองว่าไม่สำคัญ

“บอม แจ็คหิว” โทรศัพท์หาอีกคนที่จำเป็นต้องห่างกันไปทำรายงานกับเพื่อนในกลุ่ม ซึ่งสำคัญมาก

(บอมยังทำไม่ถึงครึ่งเลย ต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย)

“งั้นไม่เป็นไร สู้ๆนะครัช”

(รออยู่บ้านแปปนึง เดี๋ยวเข้าไปรับ)

ไม่ว่าอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับอีกคน ต่อให้ถูกใครหลายคนต่อว่าก็ตาม

“แค่กๆ ๆ อื้อออ” ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความมึนในหัว บวกกับคอที่เจ็บแสบ ทำให้ไม่อยากจะลุกออกจากเตียง จนใครอีกคนต้องเข้ามาดูอาการ

“เป็นไรบอม …หืออ ตัวร้อนจี๋เลย”

“ปวดหัวอ่ะแจ็ค”

“เออ ใจเย็นๆ เดี๋ยวไปซื้อข้าวมาให้กิน รอก่อน”

“ไม่ไหวแล้วหัวจะระเบิด”

“จะให้ทำไงเล่า! ไอบ้า ฮึก แค่เห็นก็อยากจะเป็นแทนอยู่แล้ว อย่าสำออยให้กูเจ็บไปด้วยดิ่วะ ฮืออออ” ทนไม่ไหวจนต้องสบถคำหยาบออกมาทั้งน้ำตา จนผมรีบกอดปลอบแทบไม่ทัน

“เอ้ยย บอมขอโทษ ไม่เอาไม่ร้อง บอมไม่ปวดแล้ว”

“อย่ามาโกหก ฮึก แบ่งมาได้มั๊ย”

“ไม่ได้หรอก รู้ว่าแจ็คห่วงบอม แต่บอมก็ห่วงแจ็คเป็นเหมือนกัน”

แค่เห็นอีกคนเจ็บก็แทบทนไม่ได้ อยากจะรับมันไว้แทน มีใครที่ไหนเขาอยากจะทำแบบนี้ให้เราบ้าง น้อยคนนัก

“แจ็คสู้ๆ แจ็คสู้ตาย กลิ่นหอมเริ่มมาแล้ว โหยยย” ผมยืนเชียร์แฟนตัวเตี้ยที่ยืนทำอาหารอย่างทุกลักทุเลเพราะไม่เคยทำมาก่อน ยืนเชียร์ไปด้วย คอยช่วยไปด้วย

“ไหม้ว่ะบอม”

“ไหม้ก็จะกินเว้ย แจ็คเก่งแล้ว หอมแก้มทีดิ แฟนใครเนี่ยน่ารัก”

“บอมถูตรงนั้น …กวาดนี่ด้วยมีเปลือกลูกอม ดูดฝุ่นตรงนั้นดิ่มีขนไรไม่รู้ ดีมากครัชที่รัก เอี่ยมสุดๆ” แฟนตัวดียืนสั่งเป็นผู้คุมอยู่บนโซฟา ชี้นู้นสั่งนี้อย่างสนุกสนานสำราญใจ เออ แฟนมีความสุข ผมก็มีความสุขเว้ย

“เหนื่อยที่สุด” สุดท้ายก็มานอนแผ่หล่ออยู่กลางบ้าน สุดที่รักเลยเดินมานอนคว่ำข้างๆ

“โหยย เก่งที่สุดอ่ะ ให้รางวัลหันแก้มมา”

ได้ทำอะไรที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ ยอมทำทุกอย่างเพื่ออีกคน

ความรักของผมต่อให้บรรยายเป็นร้อยล้านพันล้านหน้ามันก็ไม่หมด ไม่ได้หวานมาก แต่ก็ไม่ได้ขมขื่น กำลังพอดี และสวยงามกว่าใครๆ

จนวันหนึ่งที่มันเปลี่ยนไป

It was the first time that I saw your shaking lip. What words will u say ? why are u just counting the time ?  

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นเธอปากสั่น เธออยากจะพูดอะไรล่ะ? ทำไมถึงมัวแต่นั่งนับเวลา?

“บ บอม .. วันนี้วันที่เท่าไร?”

“26 ทำไมหรอครัช อีกสองวันวันเกิดหมาตัวไหนหว่าหืมม” รวบตัวอีคนที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมาไว้ในอ้อมกอด แอบจุ้บปากไปทีเรียกร้อยยิ้มเขินๆจากอีกคนได้

“อีกสองวันเอง”

“ใช่สองวัน”

“งั้นเรา ล…”

“หือ?”

“เปล่า”

“เปล่าอีกแล้ว วันนั้นก็อย่างงี้ มีไรก็บอกเห็นเครียดมาหลายวันแล้ว” แจ็คสันหันมาจ้องหน้าผมนิ่งซึ่งผมก็ยิ้มกลับไปให้ และก็พยายามให้อีกคนยิ้มตามไปด้วย แต่ไม่เลย

“ถ้าสมมติเราทะเลาะกันเราจะเลิกมั๊ย”

“ไม่ เพราะเราไม่เคยทะเลาะกันนานหรอกไม่บอมก็แจ็คต้องยอมขอโทษก่อน”

“แล้วถ้าสมมติแจ็คมีคนอื่นจะเลิกป้ะ”

“ไม่เลิกเว้ย ไม่ให้มีด้วย หวง!” ใครลองมาแย่งสิ พ่อตบคว่ำเลยคอยดู

“ฮ่าๆ ใครจะกล้าเล่า มีหมาฟันเหยินหวงเจ้าของขนาดนี้”

“เดี๋ยวก็เอาฟันเฉาะหน้าซะหรอก ก็เจ้าของไม่ให้ไปดัดฟันอ่ะ”

“แล้ว…..ถ้า แจ็ค เอ่อ ..”

“อะไร?”

“ถ้าวันนึงเค้าหลับไปตลอดกาล จะเลิกป้ะ”

“อ๋อ ทุกวันนี้ไม่ได้หลับตลอดเลยว่างั้น ปลุกแทบตาย”

“จริงจังนะ” เพราะหน้าตาที่เคร่งเครียดทำให้ผมหุบยิ้มลงทันที อะไรที่หมายความว่าหลับตลอดกาล

“หมายความว่า ง ไง”

“จะ ล เลิกป้ะ”

“ไม่เด็ดขาด บอมไม่ให้หลับนานขนาดนั้นเว้ยย”

“งั้นก็อย่าให้แจ็คหลับนะ ปลุกบ่อยๆ”

“จะบ้าหรอปลุกบ่อยก็โดนถีบตกเตียงสิ = =”

“ไม่แล้ว จริงๆ ^^ อีกสองวันก็ …ต    ถึงแล้ว วันเกิด”

“จะเซอร์ไพซ์ให้ไม่มีวันลืมเลย”

 Just like the lyric that all the sad premonitions will come true

ฉันสังหรณ์ใจว่ามันจะเป็นเหมือนกับเนื้อเศร้าๆพวกนั้น

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู…..”

อืมมมมม ม

ปากหยักประกบปากอิ่มของอีกคนด้วยความรักใคร่ มือหนาล็อกคออีกคนให้เข้ามารับองศาจูบให้ถนัดขึ้น ลิ้นร้อนแลบเลียริมฝีปากของอีกคนก่อนจะสอดแทรกเข้าไปสำรวจโพรงปากที่คุ้นชิน สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกันด้วยความโหยหาไม่มีที่สิ้นสุด จนอีกคนแทบจะหมดลมหายใจ แต่ก็ไม่อยากผละออก

รสชาติละมุนลิ้นเหมือนเดิม ชวนให้หลงใหลจนหยุดแทบไม่อยู่

“อื้ออ แฮ่กๆๆ ๆ อึก แฮ่กๆๆๆๆ” เมื่อผมยอมผละออกมาคนตรงหน้าก็หอบหายใจหน้าดำหน้าแดง ผมจึงรวบตัวเข้ากอดปลอบพร้อมช่วยลูบหลังให้

“ไม่ไหวทำไมไม่บอก เกิดหมดลมหายใจตายขึ้นมาทำไง”

“ก็อยากอยู่แบบนี้นานๆ”

“เราจูบกันอีกเมื่อไรก็ได้หนิ หายใจเข้าออกลึกๆ”

“บอมแจ็คง่วง”

“ก็หลับสิ”

“ไม่ได้ แจ็คหลับไม่ได้ บอมห้ามให้หลับนะห้าม”

“ทำไม มีอะไร”

“นั้นแหละ ขอร้อง ถ้ายังอยากอยู่ด้วยกันอีก”

“อย่าพูดแบบนี้ดิ่ ใจหาย”

“อืม……… .”

“แจ็ค” เรียกอีกคนเบาๆที่เงียบไป จึงหันหน้าไปดูหัวกลมๆที่ซบไหล่อยู่

“……………………………”

“อ่าว หลับ”

อย่าให้แจ็คหลับ ถ้ายังอยากอยู่ด้วยกัน  

“แจ็ค แจ็คตื่น แจ็ค”

“……………………………”

“แจ็คตื่นดิ่แจ็ค ทำไมปลุกยากวะ บอมจะร้องไห้นะเว้ยถ้าไม่ตื่น แจ็ค!!” จากที่เรียกเฉยๆ ก็กลายเป็นเขย่าสุดแรง แต่ก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย

มันผิดวิสัย!

“แจ็ค อย่าอย่างงี้ดิ่ ตื่น แจ็ค!!! บ บอมบอกให้ตื่น อย่าแกล้งกันดิ่วะ ตื่น ฮึก” สุดท้ายก็ร้อง ทำไม แจ็คเป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้

No way.. it isn’t true ..it won’t be true.. it must not be true

ไม่มีทาง..มันไม่ใช่ความจริง..มันต้องไม่เป็นจริง..ต้องไม่ใช่ความจริง

I don’t know ..please somebody tell me how I can catch u

ฉันไม่รู้จะทำยังไง..ได้โปรดบอกฉันทีว่าฉันจะทำยังไงเพื่อจะอยู่กับเธอ

‘เซลล์ในสมองคนไข้ใกล้ตาย พยายามอย่าให้คนไข้หลับเวลาที่รู้สึกอยู่ๆก็ง่วง’
 

‘ผมไม่เข้าใจ ทำไมล่ะครับ’

‘อาการประมาณว่าเซลล์ในสมองจะไม่ทำงานแล้วน่ะครับ ออกซิเจนไปหล่อเลี้ยงในสมองไม่ทัน แล้วคนไข้อาจจะง่วงๆ แต่พยายามอย่าให้หลับเพราะสมองจะหยุดทำงาน และเราอาจจะต้องเสียคนไข้ไป’

“ทำไมเป็นไรถึงไม่บอก”

“………………………….”

“ต้องตายก่อนป้ะบอมถึงรู้ได้”

“………….ฮึก”

“ทำไมทำงี้อ่ะ แล้วถ้าบอมปล่อยให้แจ็คหลับ ถ้าบอมลืมปลุก ถ้าบอมไม่รู้ บอมไม่เชื่อว่าต้องปลุกแจ็ค บอมปล่อย บอม ฮึก บอม ฮึก บอมต้องเสียแจ็คใช่ป้ะ”

พยายามกลั้นแล้วแต่มันห้ามไม่อยู่ พยายามเข้มแข็งแล้วจริงๆ แต่ทำไมได้

“ถ้า ฮึกๆ ถ ถ้าเป็นบอม ฮึก บอมจะพูด ม มันให้แจ็ครู้ ป้ะ ฮึก จะบอกให้แจ็คเจ็บป้ะ ว ว่า บอมกำลัง จะ ฮึก ต………”

“พอแล้ว ไม่ต้องพูด ….บอมขอโทษนะ” สุดท้ายก็ทนฟังไม่ได้ต้องเอามือมาปิดปากอีกคนไว้

ใช่ ถ้าเป็นผม ผมจะไม่พูดถึงมัน

“ฮึก ๆ อึก ฮืออ อ บอม”

“ไม่ร้องนะคนเก่ง ไม่หล่อนะเว้ย แจ็คต้อง ฮึก ต้องรอด”

“อย่าสร้างความหวัง ทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้”

“ถ้าสร้างแล้วจะทำให้บอมตั้งใจจะรักษาแจ็คไว้ให้ได้นานที่สุด บอมก็จะทำ มันต้องเป็นไปได้ พระเจ้าต้องเห็นใจเราสิ”

“………..ฮึก”

“ไม่ร้องนะ”

“บอม ง ง่วง”

“ห้ามหลับ! ห้ามหลับ อยู่คุยกับบอมนะ อยู่คุย อยู่ฟังบอมบอกรักนะ”

“อ อืม จะ พ ยายาม”

“รักนะ เข้มแข็งไว้นะ บอมรักแจ็ค รักแจ็คที่สุด รักตั้งแต่ที่เราเป็นเพื่อนกัน รักที่สุด”

“ฮึก แจ็ค รักบอมตอนบอมถูบ้านให้”

“อะไรว้า ทำหล่อตั้งเยอะมารักตอนถูบ้านเนี่ยนะ”

“อืม แต่ตอนเนี้ยรักทุกตอน”

“จริงนะ”

“อืม……………… เอ่อ ช่วย คือ กอดแบบลึกซึ้งกับแจ็คได้ป่าว”

กอดลึกซึ้ง ..รู้ความหมายกันดี

You already left me.. Even your heart and your body left me

เธอไปจากฉันแล้ว..ทั้งตัวของเธอและหัวใจของเธอก็ไปจากฉันแล้วเช่นกัน

“เราเป็นหนึ่งเดียวกันเสมอนะ”

“นี่ถ้าแจ็คตายจะให้แจ็คไปหรือจะให้แจ็ครอ”

“อย่า….”

“อย่าห้าม ตอบมาสิ”

“รอได้มั๊ย แจ็คไปบอมก็อยู่ไม่ได้ ไปพร้อมกันเถอะ”

“ไม่ได้ พระเจ้าเลือกแจ็คไม่ได้เลือกบอม บอมต้องอยู่ต่อไปนะแล้วแจ็คจะรอ”

“ฮึก อย่าพูด”

“ต้องเลือกหลุมศพสวยๆนะ แจ็คจะอยู่รอที่นั้นแหละ”

“พ พอแล้ว พอเถอะ ฮึก บอมขอร้อง พอ”

“อย่าแอบไปมีกิ๊กนะ หึงนะเว้ย”

“ฮึก”

“ขี้แงจริงๆเลย แฟนใครไม่รู้ หืมม นอนเถอะอย่าคิดมาก เราเหนื่อยสำหรับวันนี้แล้ว พรุ่งนี้ต้องสดใสกว่านี้แน่นอน” ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าผมออกแล้วฉีกยิ้มพิมพ์ใจให้ก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน

ซึ่งผมไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นการหลับไปตลอดกาล

“แจ็ค ไม่นะแจ็ค ไม่ ฮึก แจ็ค กลับมาได้โปรด ฮึก ทำไมอ่ะ บอมทำไรผิดถึงทิ้งกันไป ฮืออออ แจ็ค ทำไม ฮืออออออออ จ แจ็ค ฮึก บอม ฮึก กู ฮืออ”

“……………………”

“ขอร้อง ก่อนมึงหลับกู ฮึก กูยัง ฮือออออ กูไม่ได้บอก ฮึก มึง แจ็ค ฮึก บอมยังไม่ได้บอก ร รัก ฮืออออ ฮึก รักเลย ได้โปรด ฮึก ได้โปรด”

“……………………”

“บอมรักแจ็ค รักมากที่สุดในโลก ฮึก รักที่สุด”

เขาไปแล้วจริงๆ อ้อนวอนแค่ไหนก็ไม่กลับ

แจ็คสันคนใจร้าย พระเจ้าก็ใจร้าย

 My mind is hurt ..my heart is hurt ..the tears are coming to me

ฉันเจ็บหัวใจเหลือเกิน..ในใจของฉันมันช่างเจ็บปวดนัก..น้ำตามันกำลังจะไหลออกมา

I still have a lot of stories, a lot of memories .. My heart is torn to pieces

ฉันยังมีเรื่องราวอีกมากมาย, ยังมีความทรงจำอีกมากมาย.. หัวใจของฉันมันกำลังจะขาดเป็นชิ้นๆ

1 วินาที…. 1 นาที…. 1 ชั่วโมง…. 1 วัน…. 1 เดือน…. 1ปี

ที่ต้องทนอยู่โดยไม่มีแจ็คสัน ที่ต้องทนทรมานทุกวันเวลา

ห้องๆเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม

ใจหนึ่งอยากจะทิ้งที่ๆมีความทรงจำไป แต่อีกใจมันทำไมได้ ที่นี่มันมีความทรงจำมากเกินไป ทุกซอกทุกมุม มองไปทางไหนภาพคนน่ารักก็เต็มไปหมด

เหมือนยังอยู่ด้วยกัน

ห้องเรียนที่คนนั่งข้างๆแกล้งเอาขี้ยางลบมาโรยใส่หัวตอนแอบหลับ แอบกินขนมด้วยกัน ช่วยกันลอกการบ้าน ยิ้มและหัวเราะ….มันหายไปแล้ว

มีใครหลายคนบอกให้ลืมมันไปซะเถอะเขาไปดีแล้ว

ไม่มีทาง ผมจะฝืนใจลืมสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตไปได้ยังไง ผมจับลืมหัวใจผมได้ยังไง

ไม่โดนกับตัวไม่รู้สึก

กี่วันแล้วที่ต้องมานั่งมองหน้าเขาจากป้าหลุมศพ  ..คุยกันผ่านทางอากาศ ..รับรู้ด้วยหัวใจ

“วันนี้หนาวจัง แจ็คกอดบอมได้นะ”

“บอมหนาวเหมือนกันอยากให้ ห ให้ ฮึก แจ็ค ก ก กอด”

สุดท้ายก็เหมือนเดิม ไม่เคยจะเข้มแข็งได้เกินห้านาทีเหมือนเดิม

แค่คิดถึงน้ำตาก็พาลจะไหล แค่หลับตาภาพใบหน้าของอีกคนก็ลอยเด่นชัดขึ้นมา จะให้เขาทำใจได้ยังไง

I miss you my love. I love you more everything.

Please … wait for me.

to be continued

Waiting 2 >